Een goudmijntje, anders valt het niet te omschrijven. Sas van Gent heeft een pareltje in handen met de oude panden en prachtige historische verhalen over garnizoenen en oude fabrieken. Nu alleen nog zorgen dat de rest van de wereld het ook te weten komt.
de voormalige suikerfabriek
Ik ben op pad gegaan met rasverteller Joop van Hecke om mij eens bij te laten praten hoe het zit met die vervallen molen en dat merkwaardige prieeltje bij de noodlokalen van de school. Twee gebouwen die nogal in het oog springen.
Het verhaal achter de molen op de molenberg is triest. De achtkantige stenen molen is in handen van een particulier en die pleegt al heel lang geen onderhoud meer. Waarom? Dat vertelt het verhaal niet, maar duidelijk is wel dat de molen zonder ingrijpen vanzelf in elkaar zal storten. Maar ook de molenberg zelf is niet veel soeps en die is in handen van de gemeente. Het is een hondenuitlaatplek waar kraak nog smaak aanzit. En dat terwijl de molenberg toch van historisch grote waarde is. Om dat te laten zien neemt Van Hecke mij mee naar de ondergrondse gangen onder de molenberg. Lage, vochtige en supersmalle gemetselde gangen die samen de kruitkamers vormden in de tijd dat Sas van Gent nog een kleine vestingstad was. Het gangenstelsel maakte deel uit van de stadswallen. Het is nog maar zo’n veertig jaar geleden dat de gangen werden ontdekt omdat iemand een vijver wilde graven in zijn tuin. Emmertje voor emmertje is de grond eruit gehaald en kwam het perfect bewaard gebleven gangenstelsel tevoorschijn.
Er blijkt nog veel meer historie te zijn. Van Hecke neemt mij op sleeptouw naar de Oostwal. Daar waar de voormalige bioscoop staat en verderop het Kattengat is. Een verborgen steeg waar Pier den Duivel katten vilde. In de muur zitten nog de ogen waaraan de dieren werden opgehangen. Van Hecke vertelt dat dit het oudste stukje Sas van Gent is. De oude muren staan er nog net zo als vroeger en in de smalle steeg kan ik me wel voorstellen hoe de mensen daar vroeger gelopen moeten hebben. Maar hoe zit het toch met dat prieeltje? Helaas is daarover weinig bekend. Alleen dat het op het erf van boer Wauters stond en dat deze boer een hondenliefhebber was. In het prieeltje is bij de restauratie een hondengrafje met steen gevonden. Het prieeltje dreigde gesloopt te worden maar dat heeft de gemeenteraad tegengehouden.
Foto’s op www.pzc.nl/krotofkans
