donkere wolken boven terhole

In deze korte maar intensieve periode in de besliste luwte van de grote geschiedenis, zijn we er achter gekomen dat de leefbaarheid van een gemeenschap als Terhole gebaat is bij actieve, initiatiefrijke bewoners. Uit de verhalen van de kleurrijke bewoners die wij spraken, blijkt eens te meer dat er weinig gebrek is aan liefde voor de streek. Iedereen geniet er van hier te wonen. Jammer genoeg heerst er wel een lethargische sfeer. Zo van we zien het wel, wij hebben toch geen invloed op de besluiten en ontwikkelingen. Zeeuws Vlamingen hebben de neiging zich als slachtoffer op te stellen.  Ze worden te weinig uitgedaagd zelfstandig te opereren. Natuurlijk lukt dat alleen maar als die ondernemingsgezinde burgers zich gesteund weten door de lokale overheid. Die bepaalt namelijk of initiatieven kans krijgen uit te groeien tot iets ‘groots’. Tot aanlokkelijke activiteiten,  evenementen of een instituut dat tot de verbeelding spreekt. Iets waarmee men zich identificeert en dus leidt tot identiteit. Duidelijk is ook dat zoiets niet alleen en altijd hoeft te gebeuren in de vorm van geld, al is niks gratis. Het kan ook gaan om promotie, advies, stimulans of samenwerkingsverbanden. Net als bij de groei van planten is succes dikwijls een kwestie van groene vingers. Je moet de vegetatie vertroetelen en er tegen praten, zegt de volkswijsheid. Zo ook met lokale initiatieven. Een beetje mest, wat extra water en veel aandacht en betrokkenheid: dan gaat de rest vanzelf. Kansen zat. Uit het beroemde woordenboek (ook uit deze regio!) leren we dat krot ook modder is. Zeeuwen weten hoe vruchtbaar dat is en wat daar uit voort kan komen. Maar je kan er ook in wegzakken. Er is lef nodig en soms een stevige inspanning om aan de slurpende zuigkracht van het slijk te ontkomen. Een week is voldoende om te merken wat hier zou kunnen ontstaan.

Als acteur en architect werken wij onze belevenissen uit tot een tweespraak. Tussen modderworstelen en creatief handwerk. Zo proberen we een modus te vinden tussen raamwerk en afbeelding. Om iets vruchtbaars tot stand te brengen heb je baat bij randvoorwaarden, begrenzingen. Net als bij een bouwwerk. Tussen de muren en het dak kan het dagelijks leven zich gaan manifesteren. Zonder de veilige bescherming van die gebouwde grenzen, ontstaat er niks. Ook het slechten van muren lukt pas als die eerst zijn opgericht. Door niet als dictators te willen bepalen wat goed is voor de bewoners van Zeeuws Vlaanderen maakten de verhalen die wij opdiepten uit de bodem zelf, tot ons uitgangspunt. Alleen zo zijn we in staat op onze eigen beeldende manier tot een adequate probleemstelling en vervolgens tot oplossingen te komen. We zien onszelf niet als ‘geleerden’  – die mevrouw De Thije als het kwaad in de wereld ziet – maar eerder als geëngageerde dilettanten, die slechts door middel van hun persoonlijke nieuwsgierigheid en met behulp van hun eigen ambacht tot een zinvolle bijdrage aan de discussie trachten te komen.