21 december 2011 op bezoek bij Kim Pattiruhu en Ties van de Ven.
Een documentair fotografe en een beeldend kunstenaar

Woensdag bezoekdag. Ook Kim en Ties hebben in de wijk hun aanwezigheid in alle brievenbussen geschoven. Woensdagmiddag en avond houden ze ‘open deur’, met koffie en soezen. Kennismaken met Kim en Ties en gelijk een presentatie van wat ze tot nu toe hebben gedaan. Ik ben benieuwd, vanmiddag even bij daglicht kijken naar het lijnenspel dat Ties op de buitenmuur heeft geschilderd, dan hoop ik dat er vanavond nog een soesje over is.

In beeld brengen van grenzen, lijnen en scheidslijnen, waarneembaar of onopgemerkt, is hun gezamenlijke insteek in het project.

Ties heeft alle stoepkrijt bij de Action opgekocht, daar kan hij nu nog jaren straattekeningen mee te maken.Waarom gooit de natuur hier roet, of liever gezegd, elke dag emmers water in hun eten? Kim als fotograaf kan niet veel beginnen. Ze werkt nog analoog, dat levert toch beperkingen op. Ze kan niet doen wat ze wilde, hoewel….er liggen rood geverfde stokken klaar wat is daar de bedoeling van?
Ties werkt tussen de buien door toch de muurschildering uit.
Het liefst wil hij met zijn krijtjes vanuit hun ‘Kans-Huis’ een dimensie in ons stadje toevoegen op straat en stoep, misschien ook wel over muur en hek.
Balen, balen,…….het regenweer staat niet toe, dat een Pracht-Kans om de bevolking direct en indirect bij het project te betrekken, uitgevoerd wordt.
Het was het gesprek van de dag geworden. “È-je-t-al-hezien-é?” Die krijtstrepen overal, wie doet dat nou? En waar is dat nou allemaal voor nodig?
Net waar ik op zit te wachten, het project het Huis uit en tussen de mensen brengen. De betrokkenheid van de mensen in de wijk en daarbuiten aanwakkeren.
Al de lijnen geven dan niet alleen grenzen aan ze verbinden ook, of doen het allebei tegelijk.
Als Ties nou eens de kans zou krijgen het toch uit te voeren…..? Misschien is er tijdens Pepijns periode in het Kans-Huis ruimte.

Hetzelfde geldt ook voor Kim. Zij kampt met dezelfde hoeveelheden water uit de grauwe luchten.
Op de presentatie zit ze er tamelijk terneergeslagen bij. “Ik heb niks gedaan” is haar weeklagen. Ik wilde ‘grenzen’ met de rode stokken waarneembaar maken en dat documentair fotograferen maar dat lukt zo niet’.
Dan volgt een heel verhaal over de topografische kaarten die ze heeft gezocht via internet en de verbazingwekkende ontdekkingen die ze doet over het grote aantal ‘Niemandslandjes’ rond de landsgrens. De provinciegrenzen van Nederland en België blijken niet bij elkaar aan te sluiten. Die grenzen zijn niet de grenzen die de twee landen scheiden en de landsgrens kronkelt zich daar nog eens in de meest rare bochten tussendoor.
Er gaat voor mij een nieuwe wereld open. Ik zal nooit meer op de oude manier mijn wandelingen kunnen doen. Ben ik nu in België, in Nederland of in Niemandsland. Dat zal mij van nu af aan op mijn wandelingen en fietstochten vergezellen.
Kim pakt weer moed en gaat op zoek naar meer topografische kaarten, het wordt zowaar nog bijzonder. Eén bepaald plekje vlak aan de rand van Sas valt door zijn grensafwijking wel heel erg op. Er ontstaan de wildste plannen.
Het buitenproject: met de rode paaltjes waarmee Kim onzichtbare grenzen waarneembaar wil maken, verregent ook. Dat verandert in de loop van de avond en zoetjesaan krijgt ze de smaak weer te pakken.
‘Als het weer droger is zie ik het wel zitten om terug te komen en nog een onderdeel uit te voeren’. Ook dat zal de nodige gespreksstof opleveren.
In ieder geval is de brievenbus al klaar, als ze na kerst weer huiswaarts, Tilburg, gaan.

Alles bij elkaar genomen is mijn conclusie dat een Kans die toch wezenlijke elementen in ons Sasse bestaan misschien verhelderd, maar toch zeker aanwijsbaar gemaakt zou hebben, een nieuwe Kans verdient.

Welkom terug Kim, Ties

PACO