“Op verschillende vlakken ben ik mijn grens al ver voorbij. Het Open HUIS komt steeds dichterbij en mijn resultaten zijn minimaal te noemen. Allerlei externe factoren die daar schuldig aan zijn, maar frustrerend is dat zeker. Deze twee weken in het HUIS zouden een combinatie zijn van werk en vakantie, maar nu ik weinig tot geen werk kan verrichten voelt het daarnaast ook allesbehalve als vakantie. Ties is al lekker bezig geweest met zijn strepen en door mijn eigen tekortkoming zie ik ook niet dat ook hij door het weer gedwongen wordt van zijn concept af te wijken.

Met moed in mijn schoenen hijs ik al bijna de vertrekvlag. Gelukkig blijf ik en langzaamaan druppelen er bezoekers binnen. Mijn ongemak en twijfel worden behoorlijk op de proef gesteld als de bezoekers enthousiast reageren op mijn onderzoek. Ik zie het als voorbereidend werk en besef niet zo goed wat voor waardevolle ontdekking ik in mijn handen (of eigenlijk op mijn computer) heb. Blijkbaar heb ik iets te pakken, waarmee ik even de grenzen kan laten schudden.

De bezoekers van het Open HUIS krijgen van mijn presentatie ook inspiratie en gooien de gekste ideeën op tafel. Ik lach en denk ‘jaja’, maar stiekem droom ik over de realisatie. Misschien is het idee toch zo gek nog niet. Hulp krijg ik van alle kanten aangeboden, een boodschappenbriefje stuur ik meteen per email door, want elders in Zeeland gaan mensen mij helpen dingen voor elkaar te krijgen die mij niet zijn gelukt.

“Geduld is een boom waarvan de wortel bitter is, maar waarvan de vruchten echt zoet zijn” Laten we hopen dat de Perzen met deze uitspraak gelijk hebben.”

– Kim