Dag 4, Vrijdag Plantdag

Vandaag komen er ruim 300 kinderen langs om ons te helpen met het inzaaien van de zonnebloemvelden. En omdat zonnebloempitten nagenoeg bovenaan op het menu van vogels staan komt er per kavel een vogelverschrikker om de velden te bewaken tegen de vogelvraatzucht als wij er niet zijn. Dit wordt een mooie dag, een dag die het aanzicht van de Witte Wijk voor in ieder geval één seizoen fysiek gaat veranderen. Daarnaast is het terrein ook weer een verhaal rijker. Een verhaal dat net als het ijsbaantje in de geheugens van de Sassers wordt bijgeschreven.

Na een eitje als ontbijt dat we hebben gekregen van familie van de Vijver zijn wij klaar voor het evenement: Bloemen voor Sas, Must brengt de zon! Nadat alles in gereedheid is gebracht horen we vanuit de verte een groep zingende kinderen aan komen lopen. De kinderen kijken met gespannen gezichten naar het terrein aan de Alexanderstraat. Waar eerst verdwaalde kerstbomen en brokstukken van afgebroken woningen lagen staan nu keurig uitgezetten kavels van 10×14 meter afgezet met oranje paaltjes en oranje lint. Dat geeft nu al een prettig gezicht.

Er wordt fanatiek heen en weer gezwaaid tussen de kinderen van De Sasse Vaart en De Prins Frederik Hendrik. Sas van Gent is een klein dorp en iedereen kent elkaar hier, of heeft elkaar in ieder geval ooit gezien. Dat merken wij ook als we ons hier voortbewegen tussen de supermarkt en het HUIS. ‘Zeg jij woont toch in dat huis aan de Alexanderstraat’ wordt er nieuwschierig gevraagd ‘ja ik zag dat jullie met zonnebloemen aan de slag gaan, dat stond op die poster, leuk idee!’ Andere kijken iets wat schuchter maar we worden opgemerkt dat is duidelijk.

Voor het HUIS van Krot of kans hebben we een waslijntje gespannen met kleren voor de vogelverschrikker die nog gemaakt moet worden er staat een grote emmer met zonnebloempitten die niet kunnen wachten om gezaaid te worden.

De kinderen en leraren hebben er zin in, vol enthousiasme hebben we het ene na het andere kavel ingezaaid en dat gaat buitengewoon vlot. De kleine kinderen uit groep 1/2 worden door de grote kinderen uit groep 8 aan de hand genomen. En tijdens het zaaien wordt druk gepraat over hoe groot de zonnebloemen wel niet kunnen groeien en dat ze graag vaak langs komen om te zien hoe groot ze al zijn. ‘Ik kom samen met opa elke week kijken, want opa had vroeger ook een groentetuin en daar heb ik van geleerd hoe je zonnebloemen moet zaaien’ en ‘Juf mogen we als we naar de gym lopen ook even naar de bloemen kijken’ uiteraard antwoord de juf instemmend.

Rond 11 uur is het topdrukte in de Witte Wijk. Het is lastig schatten maar er zijn zeker 100 kinderen druk aan het zaaien, Tegelijkertijd wordt de ene na de andere vogelverschrikker gemaakt en krijgen namen als, Hendrik Jan de tuin man en Johnny. De meest angstaanjagende heet Storm. Als de kinderen klaar zijn met alle activiteiten schrijven ze zelf hun eigen naam op een bordje dat bij de kavels wordt gehangen. Trots op hun eindresultaat lopen de kinderen keurig naar de leraren om in de rij te gaan staan en terug naar school te wandelen.
Het is opvallend hoe goed de kinderen hier op elkaar letten en luisteren naar de juffen en meesters.
Als de laatste groepen met kinderen de zonnebloemen hebben geplant is het voor ons tijd om op te ruimen en onze spullen in te pakken. Terugkijkend op het hele festijn blijkt dat wij de hele plantactie toch wat onderschat hebben. De conditie van de grond bleek veel slechter dan wij aanvankelijk dachten en de inspanning die we moesten leveren om deze klaar te maken voor het planten van zonnebloemen was vele male groter dan verwacht. Het effect dat we bij de buurtbewoners en kinderen hebben veroorzaakt is echter ook groter dan gehoopt. De braakliggende terreinen zijn weer onderdeel van de gemeenschap en de Witte Wijk omdat de Sassenaren de locatie weer op hun netvlies hebben staan. Ze hebben ook een rede om hier te komen kijken. Daarnaast heeft de locatie weer een nieuw verhaal wat de tragiek van sloop en braak liggen afdekt.
Met gepaste trots en een tevreden gevoel doen we de deur van het HUIS op slot en gaan we nog even op de koffie bij onze buurvrouw. Een mergpijpje mag daar natuurlijk niet bij ontbreken. ‘Het zal wel weer stil worden nu jullie er niet meer zijn’ zegt ze een beetje sip. Want immers, de woning staat vanaf nu weer leeg, de krot of kans karavaan trekt weer verder. Maar de bloemen bieden troost en vanaf oktober heeft Woongoed Zeeuws Vlaanderen een mooi appartement voor haar klaar staan aan de Canadalaan.
Wij zwaaien nog één keer, en zetten dan koers richting Amsterdam. Het was een interessant en leerzaam evenement met mooie resultaten.