Het is zo rustig. Het is zo stil. Wat van te voren een retraite-achtige ervaring leek, komt nu over als een verstikkende belevenis. Het ontbreken van een achtergrondruis van stemmen, auto’s, fietsers en voorbijgangers laat elk minuscuul geluid klinken als een oorverdovend geraas: het zoemen van de lamp, het tikken van de verwarming en de klok van de buurvrouw die trouw elk uur laat weerklinken. Ik moet hier even weg.
Gelukkig had ik een goede aanleiding voor een dagtochtje buiten de deur. Een aantal ‘visiting critics’ hebben van mij een uitnodiging ontvangen om naar Sas van Gent te komen en mee te denken over een creatieve manier om met de leegloop van het dorp om te gaan. Zineb Seghrouchni is de eerste die langskomt. Haar kennismaking met Zeeuws Vlaanderen breid ik uit met een uitstapje naar het Vlaamse Doel. Leegstand, graffiti en kaalgeslagen plekken waar ooit woningen stonden. Weerstand tegen de groei van de Antwerpse haven heeft zich in alle hoeken en gaten gemanifesteerd. Hoewel Doel verlaten en spookachtig aandoet, vind ik stiekem ook dat er een bepaalde energie te merken is. De uittocht in Doel heeft een totaal andere oorzaak en effect dan in dorpen die met bevolkingskrimp te maken hebben. Maar ongewild inspireert Doel me erg en blijft het in mijn hoofd zitten als ik weer terug ben in Sas van Gent.
Marian de Vries is de tweede gast die mij een bezoek brengt. Schetsen, brainstormen en ideeën spuien over toekomstscenario’s voor Sas. Enthousiasme alom en al snel is er een eerste denkrichting ontstaan die niet meer uit mijn hoofd gaat. Het idee is prikkelend en gewaagd, maar mogelijk onthullend realistisch. Zowel de confrontatie met de wegkwijnende levendigheid in de straat waar ik verblijf, als de enigszins absurde situatie waarin Doel zich bevindt, hebben hierin een plek gekregen.
Liefdevolle verwaarlozing, daar gaat het over.
Tijdens mijn verblijf in Sas van Gent werk ik aan een strategie die het stadje perspectief biedt voor het omgaan met krimpende omstandigheden. Hierbij wil ik niet alleen ruimtelijke aspecten belichten, maar ook elementen op sociaal en financieel gebied wil ik meenemen, evenals de factor tijd.
5 comments
Merel zegt:
6 Dec, 2011
Hee Anne, leuke blog! Wat krimp wel niet met je doet. Hang on in there! Tot vrijdag. Dan zullen Jetske en ik in ieder geval voor wat reuring zorgen ;). Groet!
Don Monfils zegt:
7 Dec, 2011
oops… die tuin! Kunnen we daar ook creatief mee omgaan? Niemand in de buurt geinteresseerd in een extra stukje tuin?
Pepijn zegt:
7 Dec, 2011
Ha, een treffend stukje! En ik ben natuurlijk erg benieuwd naar je strategie van ‘Liefdevolle verwaarlozing’… Zet hem op!
Don Monfils zegt:
9 Dec, 2011
Toe mijn oma op hoge leeftijd doodging waren we treurig. Iemand kwijtraken waar je van houdt doet pijn. Toch waren we ook dankbaar. Om wat ze voor ons betekende. Om het plek die ze in ons hart heeft. En om de ruimte die ze achterliet voor de volgende generatie, voor ons. Ze is deel van onze genen, van ons wezen. Dát raak je nooit kwijt.
In het huis met Anne en kritisch bezoekster Evelien Pieters gemijmerd over verliezen. Hoe Sas van Gent lijkt te verliezen. De grandeur van de grote fabrieken, de leegstaande huizen, de winkels, de school…
Maar ook Sas van Gent geeft haar genen door toch? Het stinkt nu minder maar grote loodsen ademen nog wel de sfeer. Waar vroeger een huizenblok stond, is nu ruimte en uitzicht.
Wat we met de ruimte van het verlies doen is nu de vraag. Liefdevol verlies en bouwen op de herinnering.
Inspirerend…
Patricia zegt:
29 Dec, 2011
De mensen die in dit huis woonden waren erg lief. En de buren ook.
Ik zie dat er helaas heel veel bomen en struiken zijn weggesnoeid. De Witte Wijk was een superwijk om in op te groeien.
Half de jaren 70 zijn de woningen getransformeerd naar ‘modernere woningen’ , waarna de buurt behoorlijk was opgeknapt. Een echte speelwijk.
Dat het zo is verwaarloosd heeft te maken met het slechte onderhoud vanuit de woningbouwvereniging. Mijn ouders zijn daarom ook weggegaan. En zo nog vele anderen. Met als gevolg dat het sociale omgeving is verdwenen.
De oplossing? Geef het weer karakter.